maandag 6 december 2010

Naweeën

Het heeft zeker een week geduurd om "te bevallen" (loslaten)  van mijn reis naar Afrika .

Gezien het een intense en diepgaande ervaring was , kan je je geest niet zomaar overschakelen op iets anders . De gebeurtenissen zinderen nog na en je gedachten hebben de neiging rond te malen in je hoofd...

Er zijn dingen die ik mis : de taferelen van werkende vrouwen : of het nu koken , wassen , of afwassen is...;
kinderen die naar je toelopen wanneer je gedurende gans de dag afwezig was , en blij zijn je weer te zien ; de aangename menselijke warmte wanneer we bij elkaar zitten ; de glimlach die mensen op hun gelaat toveren , wanneer je naar hen glimlacht ; de spontaneïteit van mensen als je zelf spontaan bent ; de warme muziek die mijn kamer binnendrong zowel overdag als 's nachts ; de lekkere beignets , erwtenbolletjes , bananen enz...; de overvolle taxi's waarin we als pakketjes op elkaar plaatsnamen ; de woorden merci en vraiment ; de hitte waardoor je dag en nacht bezweet bent ; de eenvoud van het leven.....

Ik kan enkel dankbaar zijn bij zoveel goeds en ik neem het voornemen dit alles mee te brengen naar België om er ook hier wat van achter te laten.

Tot ziens RCA!!!

donderdag 2 december 2010

Afscheid

28 november , het is zover...
Vannacht neem ik het vliegtuig huiswaarts .

Ik moet mij mentaal wat voorbereiden , want ik ben alleen voor deze rit...

De laatste afscheidsgeschenkjes worden uitgedeeld en woorden van dankbaarheid uitgesproken.

Ik nodig hen tevens allen uit om een maand in België te verblijven . Dit wordt dankbaar aangenomen .

1u 's nachts vertrek ik uit Bangui , RCA , richting Libië , Tripoli . Na een wachttijd van 3 , 4u vertrekken we richting Parijs . Ik heb pech...Doordat het vliegtuig vertraging heeft , mis ik mijn TGV richting Brussel...Nog eens 4u wachten...Mijn geduld wordt inderdaad op de proef gesteld !

En dan , eindelijk Brussel , waar mijn familie mij opwacht .

Ik ben echt gelukkig hen weer te zien !

Cultuurshock

Je denkt soms , oh , ik heb een groot aanpassingsvermogen...

Maar als je in een totaal andere cultuur belandt , met extreem verschil van levensomstandigheden dan de jouwe , dan doet je dat wel wat !

Je belandt in een woning waarvan muren en vloer uit cement bestaan (de muren waren bovenaan niet helemaal toe , zodat je alle geluiden uit de vertrekken ernaast goed kon horen ) ; in plaats van deuren hangen er doorschijnende gordijntjes (ook aan de deur van de badkamer , zodat iedereen wie langskomt je kan zien) ; het plafond bestaat uit een metalen golfplaten dak , waardoor de hitte van buitenuit naar binnen komt ; badkamer met cementen vloer met een putje erin ; de buitenmuur hiervan met lucht - (kijk) gaten (zodat wie wil wel binnen kan kijken) ; drinkwater moet gezuiverd worden en overdag heb je geen elektriciteit...

Van luxe val je in basic levensomstandigheden....

Het doet wel wat met je....

dinsdag 30 november 2010

Haarvlechten

Ja , ja , mensen , ik heb het gedaan : mijn haar laten vlechten zoals alleen Afrikaanse vrouwen dit kunnen .

Aan jouw haar worden "meches" gevlochten , zodat het langer en mooier lijkt .

In het begin spant het wel  , want de "tressen" worden stevig aangespannen zodat ze tot 1 maand kunnen dienen .
Bij mezelf kwamen de"tressen" al na 2 weken los .

Toch wel leuk en mooi om uit te proberen .

"La dote"

Wanneer een Afrikaanse vrouw en man huwen , moet de familie van de man een geschenk "la dote" geven aan de familie van de vrouw .
Dit omwille van de eenvoudige reden dat hij een familielid  (werkkracht)  wegneemt uit de familie van de vrouw .

Evenzo als deze vrouw een kind krijgt . De familie van de man betaalt opnieuw "la dote" aan de familie van de vrouw .

Indien  deze vrouw overlijdt , heeft de man het recht een andere vrouw uit deze familie te kiezen .

De vrouw die je als eerste huwt  , heeft eveneens veel zeggingskracht . Zij is het die als "eerste vrouw" de volgende vrouw kiest . Wie het wordt , en of ze een tweede vrouw wil .

Indien je als buitenstaander met dit systeem geconfronteerd wordt , heb je het niet gemakkelijk.

Stel je hebt een Afrikaanse vriend , maar deze is ooit gehuwd geweest met een Afrikaanse vrouw ; dan kunnen de andere vrouwen uit de clan van deze eesrte vrouw jouw man "opeisen" . Als buitenstaander ben je dus verplicht toelating te vragen aan de andere vrouwen om met deze man te huwen .

Een complexe situatie dus voor ons Europese vrouwen...

donderdag 25 november 2010

Elektriciteitslevering

Gedurende de dag wordt de elektriciteitslevering afgesloten : dit tussen 8 en 18u .

Elektrische toestellen zijn niet mogelijk : geen ijskast , geen elektrisch vuur , geen wasmachine (de was wordt trouwens in waskommen gedaan met een stuk zeep ) ....

Geen enkele woning heeft een teller . Maandelijks wordt er een vaste forfait gevraagd . Geen opleg bij overmatig gebruik .

Regelmatig zijn er electriciteitspannes : dit houdt in dat je 's avonds in het pikdonker zit .

Olielampen worden dan bovengehaald en hier scharen de mensen zich rond .

In de straten loop je in het donker .

Dit alles geeft een speciale sfeer aan mijn verblijf...

woensdag 24 november 2010

Probleem

Ik heb begrepen dat er méér Afrikaanse vrouwen zijn tegenover mannen.
In die mate dat er 7 vrouwen zijn voor 1 man.
Met alle gevolgen van dien...

Ik zeg (en schrijf) het niet graag..., maar , de Afrikaanse mannen maken hier handig gebruik van .

Vele vrouwen worden misbruikt : van klein tot groot...

Echtgenotes zijn gedoemd de zijsprongen van hun partner te aanvaarden tot , mijnheer , ooit tot wijsheid komt en beslist het bij één partner te houden .

Ik , klaag dit uit volle borst aan !

Ik stel mij wel de vraag of het in ons Belgenland beter is ?

maandag 22 november 2010

Paniek

Vanmorgen begroette ik enkele mensen die regelmatig ons erf komen bezoeken .

Eén van de vrouwen had een kind van ongeveer twee jaar bij zich .

Toen het meisje mij zag , brak ze in paniek uit . Ik begreep er niets van .

Mijn begeleider verklaart mij het volgende : sommige  Afrikanen jagen hun kinderen schrik aan met blanke mensen . Als de kinderen ongehoorzaam zijn , krijgen ze te horen dat ze naar de "blanken" zullen gestuurd worden . Net alsof de blanken duivels zijn .

Vandaar de paniekaanval , begrijp ik .

"vraiment" en "merci"

Ik merk dat er woorden zijn , die telkens terugkomen in een conversatie.
En , het is niet de enkeling die ze uitspreekt . Vrijwel iedere Afrikaan van RCA maakt er gul gebruik van .

Wanneer je een dialoog aangaat met een Afrikaan van RCA , en je een bepaald thema aanhaalt , worden je woorden aan het einde beaamd met het woord "vraiment" .
Ik heb begrepen dat ze hiermee je uitleg willen ondersteunen .

Als je goeiedag zegt tegen iemand of je begroet iemand , dan bedanken ze je met het woord "merci" .

Misschien moeten we dit ook doen in het nederlands ?

donderdag 18 november 2010

Wandeling naar de rivier Ubangi

We trekken de stad Bangui door , zo de heuvels in .
Eerst is er een stevige weg , maar naarmate we vorderen wordt het pad smaller .

Ik geniet van de prachtige natuur : bomen , struiken , planten , vlinders , andere dieren die we niet in België(Europa) terug vinden  . .

Ik ervaar de schoonheid en energie van de natuur .We zijn niet zeker van de weg , maar durven toch een keuze te maken . Het is de juiste...

Aan het einde komen we uit aan de rivier Ubangi .
Door de lange wandeling hebben we dorst en we drinken wat aan de boord van de rivier .

Vissers zijn samengeschoold met hun vangst en rusten uit .

Er stapt een visser naar ons toe en vraagt of we een tocht willen maken in "pirogue" .

Ja , ja , dat is mijn wens .
In een uitgeholde stam van een boom varen we langzaam maar zeker over het water .

De ondergaande zon weerspiegelt zich in het water . Paarse lelies groeten ons als we langsvaren .

Ik geniet en voel dankbaarheid .
Dank U , God .

Douchen

Je hebt niet veel water nodig om je te wassen .Zelf heb ik een bak van 15 liter water ter beschikking en een gietertje waarmee ik mezelf kan natmaken en afspoelen .

Om mij volledig te wassen gebruik ik 1/3 tot 1/2 van deze 15 liter . Ongeloofelijk niet ?

Wat zou ik veel kunnen besparen op mijn waterfactuur indien we dit thuis deden...
En wat zou het milieu en de natuur er veel baad bij hebben...

maandag 15 november 2010

De keuken

Tijdens de dag is er geen elektriciteitslevering .
Er kan dus niet gekookt worden op elektrisch fornuis .

In ijzeren mandjes wordt houtskool aangestoken , waarop metalen pannen worden geplaatst met daarin rijst , groente , vlees of vis en maniok .

De vuren worden aangestoken met behulp van kleine stukjes hout (fijngehakt door de kinderen met een bijl) omwikkeld met nylon .

Er wordt gekookt binnen de 4 muren van een hokje van 2 op 1,5 meter .

De hitte en rook van de vuren zijn soms ondraaglijk en ik begrijp niet hoe ze het in zo'n klein plaatsje kunnen uithouden .
Ze zitten op stoeltjes gemaakt van 4 stokken en langs binnen geweven met plantenmateriaal .

Alleszins het Afrikaanse eten bekomt mij goed...

vrijdag 12 november 2010

Avondwandeling

We maken een avondwandeling in het centrum van Bangui.
Er is geen elektriciteit.
Olielampen verlichten de kleine standjes langs de straatkant waar voedsel en dergelijke verkocht worden.

Het creeërt een aangename sfeer , één van samenhorigheid...

Iemand roept : "Moundjou , moundjou , ..." (blanke , blanke , ...).
Ik besef dat mijn huidskleur zich reflecteert in het donker.

In de verte zijn de bliksemschichten en donderslagen te zien en te horen.
Na een dag met 36° ontlaadt de natuur zich.

We beslissen een taxi te nemen .
En ja , hevige regenbuien overvallen ons .

Blijkt dat de ramen van de taxi niet functioneren en het stortregent binnen .
We nemen onze poncho en doen hem in de taxi aan.

Krakend rijdt hij verder (de amortisseurs zijn stuk) en we merken dat de ruitenwissers niet meer werken .

Ongeloofelijk zo'n rit hebben we nog niet gemaakt .

Maar , maak jullie niet ongerust mensen , we zijn veilig thuis geraakt....

donderdag 11 november 2010

Papa François

Een 76 jaar oude Afrikaan , 14 kinderen , 56 kleinkinderen.

Ooit was zijn beroep het jagen op olifanten , omwille van het ivoor.
Het vlees deelde hij uit aan andere gezinnen.

Hij heeft veel meegemaakt en heeft een berg levenswijsheid.

En ik , ik voel véél respect voor hem...

dinsdag 9 november 2010

Bossongo

Vandaag zijn we de natuur ingetrokken . De residentie van "Monseigneur" gaan bezoeken.
Een gebouw gelegen midden in het woud .

Omgeven door tropische fruitbomen : pompelmoezen , avocado's , ...

Onze begeleider hakt een tak van een palmboom af en plukt hiermee de pompelmoezen van de boom .

Ze smaken heerlijk!

Hierna rijden we naar een palmboomplantage met fabriek waar palmolie verwerkt wordt .

De rit op zich is net Parijs-Dakar . Onze jeep wordt heen en weer geschommeld door de vele putten in de wegen .

Blijkt dat de plantage verwaarloosd is en de fabriek staat er leeg bij .

We keren terug huiswaarts en onderweg laten we ons nog even verleiden voor lekkere beignets .

Gezang in de nacht

Reeds twee nachten wordt ik wakker van gezang in de verte .

Mooie liederen , met een bepaalde ritmiek , begeleidt door tromgeroffel .

Alle aanwezigen doen mee , zodat het gezang ver hoorbaar is . Tot in mijn slaapkamer dus .

Het heeft iets meeslepends...

Ik vraag aan mijn gastvrouw voor welke gelegenheid men zingt en zij vertelt mij , dat het voor het overlijden van iemand is .

Eigenaardig . Blijkt dat men een ganse dag en nacht zingt om het overlijden te gedenken en te verwerken .

Daarna wordt er niet meer over gesproken...

Een heel andere manier van doen dan in onze cultuur .

Het heeft wel iets : je emoties uiten met gezang (en nog mooi ook...)...

De straten van Bangui

Chaos , onaangename geur , krotten , 100-den mensen met kleine standjes langs de straatkant waar zowel
voeding , GSM kaarten , zeep , als speelgoed verkocht worden .

Afval wordt in geulen langs de kanten gegooid (en gezien er geen vuilkar langskomt , composteert het langs deze weg...) .

De straten zijn in slechte toestand desondanks het drukke verkeer.
Gele taxi's en overvolle (kleine) bussen komen af en aan .

Stof waait overal op.

Dit is Bangui...

Thuis gekomen verfris ik mij van gekleurd zweet...

De waterput

Denise heeft het grote voorrecht een waterput ter beschikking te hebben .
Eén van de enige in de wijk (één op 10 gezinnen heeft een waterput).

Water voor de was , toilet , hygiëne , ...worden hier geput.

Tijdens het regenseizoen is hij overvol , tijdens de periode van droogte is er kans dat hij droog komt te staan.

Géén water...géén leven...!

Ik vraag mij af hoe ze het seizoen na seizoen , in Godsnaam doen!

zaterdag 6 november 2010

Borsten

Deze morgen hadden we bezoek : een babytje , jongste dochter van een kennis van de familie.

Denise draagt mij op even voor haar te zorgen.

Pech , na een tijdje begint de baby te wenen van honger en ik denk omdat zij haar moeder niet ruikt.

Moeder is niet in de omgeving en de baby huilt almaar heviger.
We bellen moeder op en ze zou komen.

Denise neemt baby over , maar desondanks nog steeds gehuil.

Omdat ze teneinde raad is , legt ze de baby uiteindelijk aan haar borst aan...

De poort van Afrika

Darmrommelingen , krampen in de buik en een maag dewelke zwaar aanvoelt.

Het duurt niet lang of ik moet naar de WC lopen..



Waterval , stortbevalling...
Afrika zit in mijn buik.

Ik kan niet anders dan mij neer te leggen en mij over te geven aan het gebeuren.

Ik voorzie mij : ORS poeder in mijn water en EM (effektieve microorganismen : deze zorgen voor herstel van de darmflora).

Ik denk : laat de natuur zijn werk doen , zolang het kan.

Zelfs lever en maag moeten erronder door.

De energie in Afrika is sterk.
Ze heeft de poort geopend.

De rivier Ubangi

Een onafgewerkt huis op een hoogte.

In de diepte de rivier Ubangi.

Een wijds zicht met hoge heuvels , bezaaid met tropisch groen.

Het water kolkt op sommige plaatsen en vindt zijn weg verder het binnenland in.

Wat een schoonheid...

Ik wordt er stil van.

Mijn eerste muggebeet

Jeuk...ik krab...aan de tenen.

's avonds buiten gesoupeerd , terwijl alle delen van mijn lichaam bedekt waren.

Behalve...mijn tenen.

Het kleine grut....ze hebben het plekje gevonden.

vrijdag 5 november 2010

Eindelijk...

Vertrek in Parijs 1u uitgesteld.
Na een vlucht met lekkere Libische lunch, landen we om 19u in Tripoli, Libië.

Ongeloofelijk, hoe de luchthaven en verschillende diensten hier geregeld zijn.
De controle der douane op verboden voorwerpen en paspoortcontrole gebeurt in familiale omstandigheden.

Vader gebiedt de bezoekers kleding en metalen voorwerpen in een mand te leggen, zoon controleert het doorkijksysteem , moeder vraagt de boardingtikets en een familielid zet er een stempel op .

De mensen dewelke verder doorreizen naar Bangui , worden naar een gemeenschappelijke zaal gebracht. Wachttijd 2 en een half uur.
Plots duikt een strenge Libiër op en roept "Bangui, blablabla..." (Libanees).
We begrijpen dat we moeten volgen om onze laatste vlucht te nemen.

Om 00u28 pil komen we toe in Bangui!
Nog , sorry , primitiever dan Tripoli.

Paspoorten worden gecontroleerd door jonge  Afrikaanse vrouwen. Militairen zijn in de omgeving.
Boys klampen ons aan om onze bagage naar de wagen te brengen . Er wordt natuurlijk een fooi gevraagd .

En dan, de rit naar Quartier Fu . De wegen zijn niet zoals in België (wat te verwachten was) : hobbelig en met gaten.

Onze chauffeur stopt en met een pillamp zoeken we verder onze weg naar de woning van Denise , mijn gastvrouw. De schoonzus van Denise neemt mijn valies met een zwaai op het hoofd (18kg mensen!!!) en draagt ze zonder handen .

We worden ontvangen in een eenvoudig huisje , 4 kamers groot en kleine badkamer , dewelke bestaat uit een putje in de grond om het water te laten weglopen , een emmer met proper water en een kan . De muren zijn gecementeerd .

Ik wil mij toch wel verfrissen na zo'n lange dag en was mij op zijn Afrikaans .

zaterdag 30 oktober 2010

Afscheid

Het is zover...het uur van het afscheid nadert...

Ik zit nog even met één voet in het Pajottenland en de andere reeds in RCA. Maar niet voor lang meer. Morgen 06u30 verlaat ik mijn vertrouwde nest , om naar een totaal onbekende plaatst te trekken .
Niet alleen , en toch alleen...
Het vraagt moed en doorzetting . Ik heb ze gevonden , ook al was het niet altijd evident.

Ik wil verder en wel met de volgende zinnen van een vriendin:

"Travel light , live light , spread the light , be the light" en

"Laugh , because it is your purpose in life" ! (Mie en Co).

Lieve mensen , "we gaan er een lap op geven"!!!

vrijdag 29 oktober 2010

Dankbaar

Ik weet niet welk mysterie gemaakt heeft dat ik dit jaar , maand oktober , voor een maand naar Afrika vertrek. Alleszins , het ontroerd me en geeft mij een gevoel van dankbaarheid dat ik in de mogelijkheid ben een oude (kinder-) droom te realiseren...

Bepaalde vriendeschapsbanden hebben hiervoor gezorgd. Ik dank die mensen voor de stuwing en verrijking die ze op die manier in mijn leven brengen.

En, ik hoop ,  jullie allen , bij mijn terugkeer hiervan een stukje door te geven!

Dank je!

donderdag 28 oktober 2010

Mijn vriezer

Een maand is lang...zeker als je achterblijft...

Ik voorzie mijn gezin dus van de nodige voedselvoorraad , opdat , als ze wat tijd willen winnen , enkel een pakketje uit de vriezer moeten halen en het opwarmen.

Ik heb dus reeds voor 2 weken bereide groenten ingemaakt. In geuren en kleuren.

Aan de keukenmuur hangen ook de nodige richtlijnen voor tijdens mijn afwezigheid. Ieder heeft zijn taak en de nodige uurregelingen hangen uit.
Tevens een landkaart van RCA met de plaats waar ik verblijf. Het is goed om weten waar moeder verblijft.

Ik moet eerlijk zeggen: op dit moment is mijn vriezer een dikke vriend.

dinsdag 26 oktober 2010

Het zwarte gat

Ik spring...en val....in een zwart gat...

Nee,...ik spring en...spreidt mijn vleugels zodat ik vlieg....!

Ik weet niet wat me allemaal te wachten staat in een land met driemaal de grootte van Frankrijk , 3 miljoen inwoners , waarvan 62,4% mensen leven van 1,25US$ per dag (=ongeveer 1€) , dus in armoede...

Hun ecologische voetafdruk is laag (=bevolkingsaantal x consumptie per persoon x ruimte nodig voor productie en afvalverwerking) , wat wil zeggen dat er vrijwel niets is ; buiten de hoofdstad geen electriciteit en geen zuiver drinkwater ,  maar...dat ze wel in harmonie leven met de natuur...

Het wordt dus een hele uitdaging.

maandag 25 oktober 2010

"De wijk Matongé" in Brussel

Je hoeft zo ver niet te reizen om je in Afrika te bevinden.

Gezien ik écht wel één Afrikaans pak wilde (wikkelrok met blouze) ben ik naar de Matongéwijk in Brussel (Naamse poort) getrokken.

"Het is er niet meer wat het was", vertellen Afrikaanse vrienden mij...Je kan er niet meer rustig rondkuieren met een veilig gevoel...Dus zorgde ik voor begeleiding.

We gaan de eerste beste winkel binnen waar Afrikaanse wikkelrokken te koop zijn.

Ze hebben toch echt wel oog voor schoonheid en kleur, de Afrikanen: wikkelrokken in geuren en kleuren, met alle soorten tekeningen op.
Prachtig, alleen al om te zien.

Ik spring het pashokje in, en trek een gele rok en blouze aan. Het past mij helemaal en...nu voel ik mij echt Afrikaanse...

De winkeldame helpt me nog even met de "hoed" opzetten, zoals alleen Afrikaanse dames dit kunnen.
Ja..., dit is het helemaal.

Mijn hart is verkocht, en dus ook het ensemble. Ik neem het mee.

zondag 24 oktober 2010

De reisroute

Ik vertrek vanuit mijn geliefde "Pajottenland", om er in Halle zondagochtend vroeg de trein naar Brussel-zuid te nemen.

Vandaar de TGV naar Parijs Charles De Gaulle (de vliegtiketten waren er goedkoper), en zo naar Tripoli.

Na een tussenlanding van 3u vertrekken we vanuit Tripoli richting Bangui, hoofdstad van de Centrale Republiek Afrika.

Het is laat als we toekomen: ongeveer 23u.

De eerste 2 weken verblijf ik in Bangui, om de hoofdstad en omstreken te verkennen.

De dochter van een vriend is zo gastvrij mij er in haar woning te ontvangen.
En ja, gastvrijheid wordt hoog in het vaandel gedragen in dit land: zijzelf neemt speciaal 10 dagen verlof voor mijn komst.

Hierna trekken we het woud in van Bangandu...

Wat me hier te wachten staat lezen jullie later ...

zaterdag 23 oktober 2010

A.S. Adventure

Als je het woud intrekt, moet je je toch wel voorbereiden.

Dus ga ik gezwind naar de gekende winkel voor alles wat overleving, trekking, enz...betreft: A.S.Adventure.

Het heeft toch wel iets zo een winkel: je hebt er dan ook alles! Alles om in ongeacht welke extreme omstandigheid te overleven: of het nu koude, warmte, nattigheid of droogte is...

Ik stap de winkel rond en laat mijn ogen over alle mogelijke gadgets glijden en denk na wat ik hiervan zou kunnen gebruiken.

Ik wil het eenvoudig (en licht in de bagage) houden.
Dus hou ik hier bij het zoeken rekening mee.

Een verkoper toont mij de chlooroplossing om drinkwater te ontsmetten , de muggemelk , en een opplooibaar wasbakje waar je je zowel in kan wassen als de afwas kan doen.

Ik schaf mij ook nog een degelijk zakmes aan en een poncho voor de regen (het is namelijk regenseizoen in deze periode).

Mijn geest zit al midden in het woud en ik krijg rillingen van emotie als ik eraan denk.

donderdag 21 oktober 2010

"Malariapillen en geïmpregneerde muggenetten"

Het is een hele voorbereiding een reis naar Afrika.

Zeker voor iemand zoals ik, die niet snel voor het minste (en het grootste) een "pil" neemt.

Maar nu kan ik niet anders...gezien we het woud intrekken , en ik dus héél veel kans heb om gestoken te worden door muggen besmet met het virus dat malaria verwekt.

Het doet wel even nadenken...

Dus ik besluit met de "lariampil" te starten. Er staat wel een hele waslijst van nevenwerkingen vermeld op de bijsluiter. Dit doet me aarzelen...maar ok, het moet...

Die nacht heb ik minder goed geslapen en vreemde dromen gehad : het zijn straffe "pillen".

Verder heb ik ook een in vaktermen genoemd "geïmpregneerd muggenet" aangeschaft , om mezelf tijdens de avond , nacht en vroege ochtend te beschermen.

Een heel andere manier van doen, dan we hier thuis gewoon zijn...

Ik denk: "Laat de mugskes" maar komen!

woensdag 20 oktober 2010

De ambassade van de Centrale Republiek Afrika

Op een donderdagmorgen trek ik naar Evere om er mijn visum in orde te laten maken.

Rond 11u sta ik voor de deur van de ambassade, klop aan...Geen antwoord, alles is gesloten, niemand aanwezig.

Ik besluit terug huiswaarts te keren.
Bij mijn aankomst bel ik nog even naar de ambassade om na te gaan of er toch iemand aanwezig is en om een eventuele afspraak te maken.

Inderdaad, ik krijg iemand aan de lijn, die me verzekert dat hij er tot 15u is en mij vraagt terug te keren naar de ambassade...Hij bleek te laat op zijn post te zijn...

Bij mijn tweede aankomst tref ik enkele lege kantoren aan en achter één van de deuren hoor ik gerommel. Gezien ik geen reactie krijg op mijn aanwezigheid, besluit ik aan te kloppen en naar binnen te gaan.
"Oui, oui, je suis là" krijg ik als groet.
Een vriendelijke Afrikaan begroet mij en biedt mij een stoel aan.
Het kantoor is desolaat en er staat enkel een bureau met wat rommel en 2 stoelen. De printer staat op de grond...

Mijn visum is snel gemaakt. Ik praat nog even met deze heer, waarbij hij aangeeft dat hij graag naar Afrika wil terug keren.

Ikzelf zal er geen spijt van hebben zegt hij, en zal zeker willen terug keren. Ik hoop het, denk ik...

Bij mijn vertrek biedt hij mij nog een pakje aan voor zijn broer in Bangui: of ik dit wil meenemen en zijn broer zou het ginder (in Bangui) komen ophalen.
"Dit zou een Belg nooit durven vragen" zeg ik hem.... Het stoort hem niet...
Ik neem het aan en beloof hem dat het wel terecht zal komen.

Terwijl ik huiswaarts keer lach ik en denk: "Dit is nu wel echt Afrika"!

Ik droom

Dit kan niet waar zijn...
Gedurende één maand op reis naar Afrika...

Het geeft mij het gevoel of ik in een roes zit en het allemaal bedrog is.

Maar de vele voorbereidingen dwingen mij de realiteit onder ogen te zien.

Ik, een huismoeder, die nog niet verder dan Spanje gereisd heeft, vlieg naar een ander continent. En wat een continent: totaal andere cultuur, taal (ze spreken wel frans, vertelt men mij), voeding, leefwijze, enz...

De bedoeling was eigenlijk volgend jaar enkele weken naar Senegal te gaan, om er met de plaatselijke "matrones", vroedvrouwen samen te werken.

Het is anders en sneller uitgedraaid...

De reis is wat afgeweken , en dit naar de Centrale Republiek Afrika; hartje Afrika!