Afscheid

Het is zover...het uur van het afscheid nadert...

Ik zit nog even met één voet in het Pajottenland en de andere reeds in RCA. Maar niet voor lang meer. Morgen 06u30 verlaat ik mijn vertrouwde nest , om naar een totaal onbekende plaatst te trekken .
Niet alleen , en toch alleen...
Het vraagt moed en doorzetting . Ik heb ze gevonden , ook al was het niet altijd evident.

Ik wil verder en wel met de volgende zinnen van een vriendin:

"Travel light , live light , spread the light , be the light" en

"Laugh , because it is your purpose in life" ! (Mie en Co).

Lieve mensen , "we gaan er een lap op geven"!!!

Dankbaar

Ik weet niet welk mysterie gemaakt heeft dat ik dit jaar , maand oktober , voor een maand naar Afrika vertrek. Alleszins , het ontroerd me en geeft mij een gevoel van dankbaarheid dat ik in de mogelijkheid ben een oude (kinder-) droom te realiseren...

Bepaalde vriendeschapsbanden hebben hiervoor gezorgd. Ik dank die mensen voor de stuwing en verrijking die ze op die manier in mijn leven brengen.

En, ik hoop ,  jullie allen , bij mijn terugkeer hiervan een stukje door te geven!

Dank je!

Mijn vriezer

Een maand is lang...zeker als je achterblijft...

Ik voorzie mijn gezin dus van de nodige voedselvoorraad , opdat , als ze wat tijd willen winnen , enkel een pakketje uit de vriezer moeten halen en het opwarmen.

Ik heb dus reeds voor 2 weken bereide groenten ingemaakt. In geuren en kleuren.

Aan de keukenmuur hangen ook de nodige richtlijnen voor tijdens mijn afwezigheid. Ieder heeft zijn taak en de nodige uurregelingen hangen uit.
Tevens een landkaart van RCA met de plaats waar ik verblijf. Het is goed om weten waar moeder verblijft.

Ik moet eerlijk zeggen: op dit moment is mijn vriezer een dikke vriend.

Het zwarte gat

Ik spring...en val....in een zwart gat...

Nee,...ik spring en...spreidt mijn vleugels zodat ik vlieg....!

Ik weet niet wat me allemaal te wachten staat in een land met driemaal de grootte van Frankrijk , 3 miljoen inwoners , waarvan 62,4% mensen leven van 1,25US$ per dag (=ongeveer 1€) , dus in armoede...

Hun ecologische voetafdruk is laag (=bevolkingsaantal x consumptie per persoon x ruimte nodig voor productie en afvalverwerking) , wat wil zeggen dat er vrijwel niets is ; buiten de hoofdstad geen electriciteit en geen zuiver drinkwater ,  maar...dat ze wel in harmonie leven met de natuur...

Het wordt dus een hele uitdaging.

"De wijk Matongé" in Brussel

Je hoeft zo ver niet te reizen om je in Afrika te bevinden.

Gezien ik écht wel één Afrikaans pak wilde (wikkelrok met blouze) ben ik naar de Matongéwijk in Brussel (Naamse poort) getrokken.

"Het is er niet meer wat het was", vertellen Afrikaanse vrienden mij...Je kan er niet meer rustig rondkuieren met een veilig gevoel...Dus zorgde ik voor begeleiding.

We gaan de eerste beste winkel binnen waar Afrikaanse wikkelrokken te koop zijn.

Ze hebben toch echt wel oog voor schoonheid en kleur, de Afrikanen: wikkelrokken in geuren en kleuren, met alle soorten tekeningen op.
Prachtig, alleen al om te zien.

Ik spring het pashokje in, en trek een gele rok en blouze aan. Het past mij helemaal en...nu voel ik mij echt Afrikaanse...

De winkeldame helpt me nog even met de "hoed" opzetten, zoals alleen Afrikaanse dames dit kunnen.
Ja..., dit is het helemaal.

Mijn hart is verkocht, en dus ook het ensemble. Ik neem het mee.

De reisroute

Ik vertrek vanuit mijn geliefde "Pajottenland", om er in Halle zondagochtend vroeg de trein naar Brussel-zuid te nemen.

Vandaar de TGV naar Parijs Charles De Gaulle (de vliegtiketten waren er goedkoper), en zo naar Tripoli.

Na een tussenlanding van 3u vertrekken we vanuit Tripoli richting Bangui, hoofdstad van de Centrale Republiek Afrika.

Het is laat als we toekomen: ongeveer 23u.

De eerste 2 weken verblijf ik in Bangui, om de hoofdstad en omstreken te verkennen.

De dochter van een vriend is zo gastvrij mij er in haar woning te ontvangen.
En ja, gastvrijheid wordt hoog in het vaandel gedragen in dit land: zijzelf neemt speciaal 10 dagen verlof voor mijn komst.

Hierna trekken we het woud in van Bangandu...

Wat me hier te wachten staat lezen jullie later ...

A.S. Adventure

Als je het woud intrekt, moet je je toch wel voorbereiden.

Dus ga ik gezwind naar de gekende winkel voor alles wat overleving, trekking, enz...betreft: A.S.Adventure.

Het heeft toch wel iets zo een winkel: je hebt er dan ook alles! Alles om in ongeacht welke extreme omstandigheid te overleven: of het nu koude, warmte, nattigheid of droogte is...

Ik stap de winkel rond en laat mijn ogen over alle mogelijke gadgets glijden en denk na wat ik hiervan zou kunnen gebruiken.

Ik wil het eenvoudig (en licht in de bagage) houden.
Dus hou ik hier bij het zoeken rekening mee.

Een verkoper toont mij de chlooroplossing om drinkwater te ontsmetten , de muggemelk , en een opplooibaar wasbakje waar je je zowel in kan wassen als de afwas kan doen.

Ik schaf mij ook nog een degelijk zakmes aan en een poncho voor de regen (het is namelijk regenseizoen in deze periode).

Mijn geest zit al midden in het woud en ik krijg rillingen van emotie als ik eraan denk.

"Malariapillen en geïmpregneerde muggenetten"

Het is een hele voorbereiding een reis naar Afrika.

Zeker voor iemand zoals ik, die niet snel voor het minste (en het grootste) een "pil" neemt.

Maar nu kan ik niet anders...gezien we het woud intrekken , en ik dus héél veel kans heb om gestoken te worden door muggen besmet met het virus dat malaria verwekt.

Het doet wel even nadenken...

Dus ik besluit met de "lariampil" te starten. Er staat wel een hele waslijst van nevenwerkingen vermeld op de bijsluiter. Dit doet me aarzelen...maar ok, het moet...

Die nacht heb ik minder goed geslapen en vreemde dromen gehad : het zijn straffe "pillen".

Verder heb ik ook een in vaktermen genoemd "geïmpregneerd muggenet" aangeschaft , om mezelf tijdens de avond , nacht en vroege ochtend te beschermen.

Een heel andere manier van doen, dan we hier thuis gewoon zijn...

Ik denk: "Laat de mugskes" maar komen!

De ambassade van de Centrale Republiek Afrika

Op een donderdagmorgen trek ik naar Evere om er mijn visum in orde te laten maken.

Rond 11u sta ik voor de deur van de ambassade, klop aan...Geen antwoord, alles is gesloten, niemand aanwezig.

Ik besluit terug huiswaarts te keren.
Bij mijn aankomst bel ik nog even naar de ambassade om na te gaan of er toch iemand aanwezig is en om een eventuele afspraak te maken.

Inderdaad, ik krijg iemand aan de lijn, die me verzekert dat hij er tot 15u is en mij vraagt terug te keren naar de ambassade...Hij bleek te laat op zijn post te zijn...

Bij mijn tweede aankomst tref ik enkele lege kantoren aan en achter één van de deuren hoor ik gerommel. Gezien ik geen reactie krijg op mijn aanwezigheid, besluit ik aan te kloppen en naar binnen te gaan.
"Oui, oui, je suis là" krijg ik als groet.
Een vriendelijke Afrikaan begroet mij en biedt mij een stoel aan.
Het kantoor is desolaat en er staat enkel een bureau met wat rommel en 2 stoelen. De printer staat op de grond...

Mijn visum is snel gemaakt. Ik praat nog even met deze heer, waarbij hij aangeeft dat hij graag naar Afrika wil terug keren.

Ikzelf zal er geen spijt van hebben zegt hij, en zal zeker willen terug keren. Ik hoop het, denk ik...

Bij mijn vertrek biedt hij mij nog een pakje aan voor zijn broer in Bangui: of ik dit wil meenemen en zijn broer zou het ginder (in Bangui) komen ophalen.
"Dit zou een Belg nooit durven vragen" zeg ik hem.... Het stoort hem niet...
Ik neem het aan en beloof hem dat het wel terecht zal komen.

Terwijl ik huiswaarts keer lach ik en denk: "Dit is nu wel echt Afrika"!

Ik droom

Dit kan niet waar zijn...
Gedurende één maand op reis naar Afrika...

Het geeft mij het gevoel of ik in een roes zit en het allemaal bedrog is.

Maar de vele voorbereidingen dwingen mij de realiteit onder ogen te zien.

Ik, een huismoeder, die nog niet verder dan Spanje gereisd heeft, vlieg naar een ander continent. En wat een continent: totaal andere cultuur, taal (ze spreken wel frans, vertelt men mij), voeding, leefwijze, enz...

De bedoeling was eigenlijk volgend jaar enkele weken naar Senegal te gaan, om er met de plaatselijke "matrones", vroedvrouwen samen te werken.

Het is anders en sneller uitgedraaid...

De reis is wat afgeweken , en dit naar de Centrale Republiek Afrika; hartje Afrika!