Eindelijk...

Vertrek in Parijs 1u uitgesteld.
Na een vlucht met lekkere Libische lunch, landen we om 19u in Tripoli, Libië.

Ongeloofelijk, hoe de luchthaven en verschillende diensten hier geregeld zijn.
De controle der douane op verboden voorwerpen en paspoortcontrole gebeurt in familiale omstandigheden.

Vader gebiedt de bezoekers kleding en metalen voorwerpen in een mand te leggen, zoon controleert het doorkijksysteem , moeder vraagt de boardingtikets en een familielid zet er een stempel op .

De mensen dewelke verder doorreizen naar Bangui , worden naar een gemeenschappelijke zaal gebracht. Wachttijd 2 en een half uur.
Plots duikt een strenge Libiër op en roept "Bangui, blablabla..." (Libanees).
We begrijpen dat we moeten volgen om onze laatste vlucht te nemen.

Om 00u28 pil komen we toe in Bangui!
Nog , sorry , primitiever dan Tripoli.

Paspoorten worden gecontroleerd door jonge  Afrikaanse vrouwen. Militairen zijn in de omgeving.
Boys klampen ons aan om onze bagage naar de wagen te brengen . Er wordt natuurlijk een fooi gevraagd .

En dan, de rit naar Quartier Fu . De wegen zijn niet zoals in België (wat te verwachten was) : hobbelig en met gaten.

Onze chauffeur stopt en met een pillamp zoeken we verder onze weg naar de woning van Denise , mijn gastvrouw. De schoonzus van Denise neemt mijn valies met een zwaai op het hoofd (18kg mensen!!!) en draagt ze zonder handen .

We worden ontvangen in een eenvoudig huisje , 4 kamers groot en kleine badkamer , dewelke bestaat uit een putje in de grond om het water te laten weglopen , een emmer met proper water en een kan . De muren zijn gecementeerd .

Ik wil mij toch wel verfrissen na zo'n lange dag en was mij op zijn Afrikaans .